Oda do Radości (i przepis na pizze z patelni z kiszoną kapustą)

Pamiętacie kiedy we wrześniu pisałam Wam, że bliżej mi do pisania o tym jaka jestem szczęśliwa niż o kuchni? Co prawda nie fruwam już pół metra ponad ziemią jak wtedy, ale obiecałam sobie, że nawet jeśli nadejdą gorsze dni napiszę ten wpis, nie tylko dla Was, ale i dla samej siebie :) Wrzesień w tym roku przeleciał mi błyskawicznie. Trochę za sprawą naszej Poziomki, która adaptowała się w przedszkolu, trochę za sprawą przerabiania pomidorów na zimę i urządzania mieszkania, a trochę za sprawą dopieszczania ostatnich w tegorocznym sezonie Ładnych Historii. Oczywiście było tego znacznie więcej, ale nie będę Was zanudzać szczegółami.

Wrzesień ma w sobie coś takiego co sprawia, że jest dla mnie znacznie bardziej przełomowym miesiącem niż styczeń. Zdecydowanie lepiej i łatwiej podejmować mi nowe wyzwania, planować kolejne kroki do spełnienia marzeń i robić sobie małe podsumowanie tego co dotychczas przeżyłam lub osiągnęłam.  I tak w tym roku we wrześniu stuknęło nam z Szarlatanem 10 lat razem i dotarło do mnie, że jest to jedno z najważniejszych osiągnięć w moim życiu <3 Szczęśliwy związek i jego owoc, czyli nasza słodka Poziomka :)

zdjęcie: Izabela Perez Harriette

Kiedyś ktoś mi powiedział, że nasze życie wygląda na idealne. I wiecie co? Wyglądać to może i wygląda, bo nie mogę powiedzieć jesteśmy szczęśliwi, ale na pewno nie jest idealne. Ja nawet nie chciałabym żeby takie było (teraz to wiem, jeszcze kilka lat temu nie byłam taka mądra), bo gdyby nie te wszystkie popełnione błędy, napotkane problemy, kłopoty, kłótnie, zwady, potyczki, pomyłki, smutki i inne zmartwienia, które pojawiały się na naszej osobnej i wspólnej drodze, nie dowiedzielibyśmy się, że zawsze, ale to zawsze sobie poradzimy, dopóki się kochamy, a tak naprawdę przyjaźnimy. Wielu osobom wydaje się, że fajny związek to motylki w brzuchu, kwiatki i fajerwerki, ale to nie prawda. Fajny i szczęśliwy związek oparty jest na przyjaźni, rozmowie i wzajemnym szacunku, a to wymaga ciężkiej i stałej pracy nie tylko nad związkiem, ale i nad sobą.

Wiecie jaka kiedyś byłam? Zamknięta, zakompleksiona, zazdrosna i w środku bardzo nieszczęśliwa. Na zewnątrz wesoła, uśmiechnięta i energiczna, a jakże. I pewnie tym zwabiłam tego biednego człowieka i jakimś cudem nie uciekł, kiedy poznał ciemną stronę mojej mocy ;) A wiecie dlaczego nie uciekł, ani ja nie uciekłam, bo przecież on też idealny nie jest? Bo byłam gotowa i otwarta (i nadal jestem) tak jak i on jest, na rozmowę, zmiany i kompromis. Gdyby nie to, że któregoś koszmarnego wieczoru, kiedy standardowo ryczałam do poduszki zamiast powiedzieć o co chodzi, Szarlatan potrząsnął mną i powiedział: "mów do mnie, bo inaczej nigdy się nie dowiem co czujesz i co źle zrobiłem", nie wiem czy bylibyśmy razem, tutaj gdzie jesteśmy teraz. Miałam bowiem do wyboru albo zdobyć się na odwagę i powiedzieć mu co czuję, dlaczego płaczę z nadzieją, że oczywiście to coś zmieni albo dalej tkwić w przekonaniu, że się domyśli, bo przecież jak mu powiem to się obrazi, pokłócimy się (kiedyś mi się wydawało, że w super związkach ludzie się nie kłócą), nie będzie się odzywał przez dwa dni albo co gorsza zostawi mnie (doświadczenia z poprzednich związków ;). Na szczęście nie zostawił, bo zależało mu równie bardzo, a ja wygrałam więcej niż mi się mogło nawet wtedy wydawać! Wspaniałego przyjaciela, kochanka, męża i tatę dla Poziomki <3

Od tamtej pierwszej rozmowy wiele przeszliśmy, wiele odnieśliśmy sukcesów, ale i ponieśliśmy porażek. Nigdy jednak, ale to nigdy żadne z nas nie zostawiło drugiej połowy bez słów wyjaśnienia, bez rozmowy, bez próby znalezienia rozwiązania czy kompromisu. Nie knujemy i nie obgadujemy się za plecami, nie manipulujemy drugą połową, nie mamy cichych dni, nie obrażamy się na siebie, nie szukamy pomocy na zewnątrz, zawsze zaczynamy od rozmowy i siebie na wzajem. Po prostu jesteśmy wobec siebie szczerzy aż do bólu i traktujemy się jak najlepsi przyjaciele. A całusy, przytulanki, pieszczoty, seks i inne bajery sprawiają, że nasz związek jest jeszcze fajniejszy ;)

Jak więc widzicie nie bez powodu mówimy do siebie "Ziomek", "Ziomuś", "Ziomeczek", co wiele osób bawi i dziwi, że można tak nazywać żonę lub męża. Ale tak jest i tak być powinno! Żona i mąż czy partnerzy powinni być dla siebie najlepszymi Ziomami i myślę, że kiedy ludzie to zrozumieją to na świecie będzie mniej rozwodów, a więcej szczęśliwych par ;) 

A co poza tym, co sprawia, że jesteśmy ze sobą szczęśliwi? Dajemy sobie dużo wolności, na rozwój, pasje, spotkania z innymi ludźmi, czyli nie spędzamy ze sobą każdej możliwej chwili. Kiedy jedno z nas coś sobie wymyśli, założy albo o czymś marzy, drugie mu w tym pomaga na tyle ile jest to możliwe, bo wie, że jest to dla niego ważne lub go uszczęśliwi, a tym samym i drugą połowę :) 

Nie zazdrościmy ani sobie na wzajem, ani nie jesteśmy zazdrośni o siebie. Na imprezach i weselach obtańcowujemy innych facetów i kobiety, a przyjaciół mamy zarówno w płci żeńskiej jak i męskiej. Z mojego punktu widzenia, z każdego mężczyzny i kobiety można zaczerpnąć coś dobrego, innego, coś czego naszemu partnerowi brakuje albo się akurat w tym nie specjalizuje ;) Flirty, podrywy i inne wygłupy też są zdrowe o ile nie przekraczają granicy znanej i akceptowanej przez drugą stronę, inaczej dym ;) Podam Wam przykład żebyście nie odchodzili od zmysłów, o czym ja wygaduje :D Kiedyś Szarlatan (już wtedy mój mąż) nie mógł pójść na wesele naszych znajomych, poprosiłam więc naszego wspólnego kumpla aby poszedł ze mną, bo jest świetnym tancerzem i z pewnością będziemy się dobrze bawili :) Następnego dnia dowiedziałam się, że ludzie plotkowali, że coś jest chyba między mną, a Szarlatanem nie halo skoro przyszłam z innym facetem. Bardzo nas to ubawiło :D Z innych przykładów, kiedy Szarlatan pracował w jednej korporacji, co chwilę opowiadał mi i przynosił jakieś dobre smakołyki lub pomysły na przepisy od swojej koleżanki z pracy, która jest zakręcona na punkcie zdrowego żywienia. I co? Kiedy powiedziałam o tym znajomej powiedziała, że ona na moim miejscu koniecznie by się tym zainteresowała. Ja tam tylko się cieszyłam, że Szarlatan ma fajną znajomą w pracy i jeszcze przynosi mi jakieś dobre rzeczy do domu :D

No a jak to z tym seksem, nie nudzi się? A pewnie, że się nudzi i cała w tym zabawa i wyzwanie żeby znaleźć na niego nowy sposób, miejsca, zabawki, szukać nowych doznań i pielęgnować to co nas kręci i podnieca. Tak jak w innych sferach tak i w tej trzeba się dokształcać i otworzyć na zmiany utartych przyzwyczajeń ;)

Gdybym miała tak zobrazować jak wygląda wieloletni związek, byłaby to sinusoida. Są momenty, że wydaje Ci się, że jesteś na szczycie świata, a są tez takie, że wydaje Ci się, że jest tak słabo między Wami, że nigdy się z tego dołka nie wygrzebiecie. Wtedy uruchamiamy romantyczne rytuały, wyjścia we dwoje, drobne niespodzianki, miłe słówka, zaczepki, sms-ki. No nie ma bata, trzeba się wysilić, wyjść z inicjatywą, ruszyć wyobraźnią, samo się nie poprawi ;) 

Szarlatan to cudowny człowiek, ale wad mu nie brakuje, tak jak i mi. Kiedyś z nimi walczyłam/, chciałam go zmienić. Wiele z nich przez długie lata w ogóle mi nie przeszkadzały albo ich nie widziałam, a potem bach, są i co z nimi zrobić? Nad niektórymi pracuje wciąż wierząc, że tak jak inne drobiazgi tak i te może uda mi się nieco zniwelować (plastyczny materiał mi się trafił ;), ale większość zaakceptowałam i to jest jedyna droga do szczęścia :P Prawda jest bowiem taka, że to co nas uwiera w drugiej osobie jest przeważnie odbiciem naszych myśli, uczuć i pragnień lub niezadowolenia z siebie. Warto więc najpierw przyjrzeć się sobie, a dopiero potem męczyć o zmianę partnera ;) W myśl słów Carla Junga "Każda rzecz, która irytuje nas w innych, prowadzi do zrozumienia nas samych.". Życie w ogóle jest jak jedno wielkie lustro, odbija Twoje nastroje, uczucia, chęci i zamiary. Jeśli się do niego uśmiechasz szczerze i prawdziwie, ono odpowie Ci tym samym :))) Bo jeśli to tylko maska, a w środku kryjesz niezadowolenie, smutek, żal, nienawiść lub inne wrogie uczucia to raczej nie będzie działać albo będzie działać tak samo w drugą stronę. Będziesz spotykać ludzi, którzy zakładają takie same maski jak Ty ;)

Jakiś czas temu dostałam od Świekry fajną książkę pod tytułem "5 języków miłości" (Gary Chapman) i był to kolejny krok do oświecenia, jakiego doznałam. Zdawaliście sobie sprawę, że każdy z nas posługuje się innym językiem miłości? Tzn. jedno z nas czuje się kochane, kiedy druga połowa wita go w domu ciepłym posiłkiem, a drugie potrzebuje kwiatów, spontanicznych wycieczek lub innych atrakcji. Jeśli to do nas dotrze i poznamy jakim językiem miłości posługuje się nasz partner, będziemy mogli sprawić radość drugiej połówce, a ona nam :) Kiedy tak obserwuje inne pary, mam wrażenie, że poza brakiem komunikacji, jest to najczęstszy problem między partnerami. Każdy z nich oczekuje od drugiej osoby żeby robiła to co sama uważa za okazywanie miłości. I to jest ok, o ile o tym powiemy partnerowi, będziemy o tym rozmawiać, a on nas zrozumie i będzie starał się to robić bo nas kocha i chce żebyśmy byli szczęśliwi. My natomiast docenimy jego język miłości zamiast narzekać, że nie robi tego co my uznajemy za miłość ;) Dlatego też ja nauczyłam się np. gotować i robić Szarlatanowi pyszne i słodkie niespodzianki, a on przynosić mi od czasu do czasu kwiaty, organizować różnego rodzaju wycieczki lub porywać mnie spontanicznie do tańca. Warto bowiem cofnąć się w czasie i zastanowić dlaczego pokochaliśmy swojego partnera. Mnie np. Szarlatan zdobył swoją kuchnią od serca, spokojem i cierpliwością, a ja jego swoją wesołym usposobieniem, tańcem i szalonymi pomysłami :D 

Mamy również wiele wspólnego i to są rzeczy, drobiazgi i rytuały, które pielęgnujemy i na nich staramy się koncentrować :) Nie wychodzimy z domu bez buziaka, piszemy sobie rymowane sms-y, nie ma tygodnia, w którym nie powiemy sobie "Kocham Cię" i nie zjemy czegoś dobrego :D Tak w ogóle to myślę, że połączyła nas miłość do podróży i jedzenia, a najbardziej pizzy :D Ja nie wiem czy my nie spłodzimy jakiejś pizzerii na starość, zaraz po podróży dookoła świata :D 

Dlatego też na zakończenie dzisiejszego wpisu przygotowaliśmy dla Was z Szarlatanem przepis na pizzę, którą dość często robiliśmy w naszej kawalerce, bo nie mieliśmy sprawnego piekarnika ;)

Pizza z patelni z kiszoną kapustą i boczkiem :) 

Składniki na ciasto:

3 szklanki mąki pszennej
1 szklanka ciepłej wody
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżeczka soli
1 łyżeczka ziół prowansalskich
2 łyżki oleju do ciasta
2 łyżki oleju do smażenia
Składniki na wierzch pizzy:

200 g kiszonej kapusty
100-200 g boczku krojonego
1 mała cebula
Ser pleśniowy lub kozi
2 łyżki musztardy, dowolnie sarepskiej lub stołowej
1 łyżka śmietany
Natka pietruszki (opcjonalnie)

Przygotowanie:

1. Do mąki dodajemy sól, proszek do pieczenia i zioła prowansalskie. Dokładnie mieszamy. Dodajemy ciepłą wodę i olej. Mieszamy drewnianą łyżką, choć ja polecam po prostu rękami. Wyrabiamy ciasto i odstawiamy na kilka minut.

2. Cebulkę kroimy według uznania (drobno lub w piórka) i podsmażamy razem z boczkiem. Kapustę drobno siekamy i dodajemy na patelnię. 3-5 minut wszystko razem smażymy. 

3. Na patelnię wylewamy niewielką ilość oleju i układamy ciasto. Następnie podsmażamy je ok 6 min.

4. Gdy spód się zarumieni, przekładamy go na drugą stronę. Smarujemy go musztardą i śmietaną. Jeżeli chcemy bardziej intensywny smak, nie dodajemy śmietany. Następnie układamy podsmażoną kapustę, z cebulą i boczkiem. Na sam wierzch rozrzucamy ser pleśniowy lub kozi (według upodobań). Możemy dodać oczywiście oba :) Zmniejszamy ogień - przykrywamy patelnię pokrywką. Po około 10-15 min pizza będzie gotowa. Cały czas sprawdzamy czy spód się nie spalił i czy ciasto nie jest surowe. 

5. Przed podaniem możemy pizzę posypać natką pietruszki 

Przepis na ciasto z patelni zapożyczyliśmy od Vege Szamanka (>>>KLIK). Nam wychodzą z tego przepisu 3 pizze :)

PS od Szarlatana - Pizza raczej nie nadaje się na "kolacje we dwoje" bo powoduje mało romantyczne efekty uboczne :P ale na jesień i zimę jest idealna ;D

Enjoy!

 

Na koniec podsyłam Wam jeszcze pozytywną nutę, którą śpiewam ostatnio na całe gardło, bo dodaje mi dużo wiary i sił do działania. A teraz właśnie najbardziej mi tego potrzeba :)

Wasza

LU